Gisteren sloeg de paniek ongekend toe op de Europese aandelenmarkten, waarbij vooral banken en verzekeraars rake klappen kregen.
Niet alleen de AEX verloor 2,32 procent, maar ook de andere Europese indexen lieten vergelijkbare verliezen zien.
Wat we gisteren zagen is weer zo’n paniekaanval, waarbij alles en iedereen op een gegeven moment elkaar volgt richting uitgang. De reden voor de paniek gisteren schijnt opeens de Brexit geweest te zijn, met daaraan gekoppeld mogelijke renteverhogingen in Amerika.
Dit gebeurt allemaal, terwijl er ten opzichte van een dag eerder totaal niets is veranderd. Er is niet opeens nieuws naar buiten gekomen waardoor een Brexit opeens wel waarschijnlijk zou zijn en er zijn geen berichten gekomen van de Amerikaanse FED over een op handen zijnde renteverhoging.
Het is waarschijnlijk een scenario dat veel mensen denken net voor de vakantie nog even lekker winst nemen en dan zien we na de vakantie wel verder.
De banken hadden het zwaar te verduren. Zo verloor in Nederland de ING 4 procent en in Duitsland de Deutsche Bank maar liefst 5 procent, zo ongeveer het laagste niveau ooit.
De afgelopen weken hebben de Europese banken de grootste val in aandelenkoersen meegemaakt sinds april 2012.
Men doet alsof het verlaten van Engeland het einde van de wereld zoals wij die kennen zou betekenen.
Enkele dagen geleden schreef de auteur Leon de Winter in een column in de Telegraaf wat interessante feiten over landen binnen Europa.
Wanneer je kijkt naar landen in de wereld waarbij mensen per hoofd van de bevolking het meeste inkomen hebben, dan staan centra voor financiële dienstverlening zoals Monaco en Liechtenstein in de top tien.
En op de elfde plaats op die lijst staat Noorwegen, een land dat niet bij de Europese Unie hoort. Op plaats zestien staat Zwitserland, ook een land die niet daarbij hoort. Wel zijn deze landen lid van Europese economische ruimte, waardoor ze een aantal voordelen hebben zoals vrijhandel en de interne markt.
Hieruit blijkt dat als je als land je zaakjes goed voor elkaar hebt en hard werkt je het vaak nog veel beter doet dan de landen die wel in de EU zitten. Een land als Nederland dat het op zich niet slecht doet, komt op bovengenoemde lijst pas op positie vijfentwingtig tevoorschijn.
Binnen de Europese Unie heb je maar liefst vijf mensen die zich president mogen noemen en niemand van die presidenten is ooit door een bevolking gekozen.
Je hebt om te beginnen de man die graag een borrel drinkt, Jean-Claude Juncker, de baas van de Europese Commissie. Dan hebben we de Pool Donald Tusk, die de baas is van de achtentwintig regeringsleiders plus Tusk plus Juncker. Vervolgens is er Mario Draghi, de baas van de Europese Centrale Bank, de Duitser Martin Schulz die president is van het Europese Parlement en tenslotte niemand minder dan Jeroen Dijsselbloem die president is van de Eurogroep van Ministers van Financiën.
Of zoals De Winter zegt: Ze zijn door niemand gekozen, maar benoemd vanuit de kringen van de supranationale politieke elites. En als ze er zitten, dan krijg je ze zelfs met geen tien paarden weg.
Zijn slotconclusie luidt als volgt:
De Europese wetgevingsmachine, geleid door niet gekozen bureaucraten, rechtvaardigt zichzelf door continu regels en wetten uit te spugen die de schijn van een politieke en culturele eenheid in de Europese economische ruimte teweeg moeten brengen. Waarom?
Omdat een eenheid centrale macht rechtvaardigt. Maar de EU is geen eenheid en dus probeert die machine met dwang en stutwerk een schijneenheid in stand te houden. Tot de boel instort.
De volgende cirkelredenering is een tweede kenmerk van een tirannie:
De autocratische leiders weten het beter. Waarom? Omdat zij de leiders zijn. Waarom zijn zij de leiders? Omdat ze het beter weten.
We zijn al een keer eerder door de Britten bevrijd. Brexit kan ons een tweede keer bevrijden.
Discussieer verder over dit onderwerp op ons forum!
