Een goede indicator of hoe het gesteld is met de werkelijke economie zijn altijd de banencijfers. Want, hoe meer banen er in een periode bij komen des te meer groei en hoe meer er verdwijnen hoe slechter het gaat.
En hetgeen veelal gevolgen heeft voor de wereldeconomie, is het Amerikaanse banencijfer. Want, hierdoor zal de Federal Reserve zich voor een aanzienlijk deel laten leiden in de beslissing om nu wel of niet de rente de komende weken te verhogen.
Een renteverhoging zal op haar beurt weer op onrust zorgen op de financiële markten, omdat geld aantrekken hierdoor duurder wordt voor ondernemingen en zij daardoor waarschijnlijk minder winst zullen maken en dus een minder aantrekkelijke optie vormen voor beleggers.
Dus, iedereen keek reikhalzend uit naar die banencijfers.
“In mei steeg het aantal banen in de VS per saldo met 38.000. Het cijfer is veel slechter dan verwacht, economen hadden gerekend op een toename van 160.000 banen. Het is bovendien de laagste groei in bijna zes jaar tijd. De werkloosheid kwam uit op 4,7%.”
Geen daverende stijging, maar toch een groei in het aantal banen. Dit geeft dan misschien de FED weer een reden om de renteverhoging op de lange baan te schuiven, omdat de groei niet dusdanig is dat een renteverhoging verantwoord is. Deze wordt dan voorlopig op de lange baan geschoven en de aandelenmarkten kunnen nog even flink doorgroeien, voordat ze met een klap gaan kelderen.
De Amerikaanse president Obama verscheen afgelopen week op televisie en sloeg zichzelf op de borst omdat het zo goed ging met het “economisch herstel”.
Wanneer je dan kijkt naar de ontwikkeling voor wat betreft banen over de afgelopen paar jaar, dan zie je iets waar je als land nu niet echt blij van moet worden. Sinds december 2014 zijn er in totaal 455.000 banen bij gekomen in de horeca zoals serveersters en barkeepers, maar zijn er 10.000 industriële productiebanen verloren gegaan.
Kortom, de productie in een land als Amerika wordt steeds minder, terwijl de banen die groeien binnenkort op de nominatie staan om te worden overgenomen door robots.
Alhoewel afgelopen vrijdag het slechtste banenrapport werd gepresenteerd in zes jaar tijd, is ook dit ver van de werkelijkheid verwijderd en veel te rooskleurig.
Het is voor veel mensen zo moeilijk om in Amerika aan een baan te komen, dat ze op een gegeven opgeven en niet meer actief op zoek gaan naar werk. Dat betekent dat ze zich laten uitschrijven als werkzoekenden.
Ze worden dan toegevoegd aan een categorie die heet “not in the labourforce”. De afgelopen twee maanden, april en mei, werden er 664.000 Amerikanen aan die categorie toegevoegd. Dat betekent dat ze op dat moment ook niet meer meetellen voor het werkeloosheidspercentage.
Omdat er steeds meer mensen in die “not in the labourforce” categorie verdwijnen omdat ze geen werk kunnen vinden en maar opgeven, daalt het officiële werkeloosheidscijfer.
Deze categorie “not in the labourforce” is nu al gegroeid tot een record hoogte van 94.7 miljoen. Dit, terwijl het officiële aantal werkelozen “slechts” 7,4 miljoen mensen bedraagt. Wanneer je beide categorieën bij elkaar optelt, dan kom je aan een werkelijk aantal van 102,1 miljoen mensen die geen baan hebben.
Je hebt in Amerika ook nog iets dat heet “labor force participation rate”. De totale “labor force” bestaat uit het mensen in een land dat zou kunnen werken. Het percentage mensen dat actief aan het arbeidsproces deelneemt met daarbij opgeteld het aantal mensen dat werk zoekt, noemt men de “labor force participation rate”. Mensen die zouden kunnen werken, maar niet meer actief op zoek zijn naar een baan zijn hier niet in opgenomen.
Het “labor force participation rate” ligt dus laag in tijden van een recessie of depressie omdat dan veel mensen de moed opgeven om een baan te kunnen vinden. Het percentage ligt op dit moment op 62,6 procent, net boven het laagste punt in de afgelopen 38 jaar.
En zo kan het dat met wat creatief boekhouden het aantal banen toch nog net is gegroeid en niemand zich zorgen hoeft te maken, want alles is onder controle.
