Dat zijn de woorden van niemand minder dan de voormalige hoofdeconoom voor Azië van Stanley Morgan, Andy Xie. Hij zegt verder dat de elite die vergaderingen bezoekt zoals de G7, de G20, Davos en gelijksoortige tijd verspillende vergaderingen, er helemaal naast zit door te zeggen dat de onrust alleen maar in het hoofd van de mensen zit. Want, zo zegt Xie, alle tekenen wijzen op een voortdurende situatie van wereldwijde stagnatie en onstabiliteit.
Andy Xie schreef een oped in de South China Post, waar hij verder schrijft:
Niet alleen is de huidige G7 vergadering een complete tijdverspilling, ook de G20 vergadering in Shanghai is niet met een constructieve oplossing gekomen voor het weer op gang krijgen van de gestagneerde wereldeconomie. In plaats daarvan liepen ze te klagen dat de onrust in de markt niet de “onderliggende fundamentele werkelijke waarden van de wereldeconomie reflecteerde”.
Vergeleken met juni 2014 is de prijs van olie gedaald met 70 procent, terwijl de waarde van de Braziliaans reaal met de helft is verminderd en de Russische roebel met 60 procent is gedaald.
De wereldeconomie staat op de rand van weer een recessie en deze belangrijke mensen geven de schuld aan een soort psychologisch probleem dat de mensheid zou hebben.
Gedurende de afgelopen twee decennia is de wereldeconomie gezegend geweest met het ten tonele verschijnen en deelnemen van meer dan 800 miljoen hardwerkende Chinezen, met daarnaast nog eens de informatie revolutie. De koek zou inmiddels voldoende gegroeid moeten zijn om de meeste mensen gelukkig te kunnen maken. Echter, het tegenovergestelde is er gebeurd.
De wereld heeft zich van de ene na de andere crisis voort gesleept. Overal hoor je mensen klagen. Dit komt door het mismanagement van dezelfde mensen die de G20 en Davos bijwonen. Zo zijn er nog talloze gelijksoortige vergaderingen die niets anders zijn dan een verspilling van belastinggeld en waarbij onmachtige leiders in de schijnwerpers worden gezet.
Eén grote klacht die velen hebben is dat het systeem wordt gemanipuleerd. Dat betekent dat de concentratie van stijgende inkomens niet het gevolg is van concurrentie op de vrije markt, maar dat dit het gevolg is van het manipuleren van het systeem ten voordele van de politiek machtigen.
De nieuwe miljardairs die gedurende de laatste decennia zijn ontstaan, komen hoofdzakelijk uit de financiële of onroerend goed wereld. Er zijn maar weinigen die het gemaakt hebben zoals een Steve Jobs of een Bill Gates. Het creëren van iets waardoor andere mensen meer productief werden.
De grootste factor in het manipuleren van het systeem in is het monetaire beleid dat wordt gevoerd. Het oppompen van de financiële markten en het doen voorkomen alsof dit gebeurd voor het welzijn van de bevolking.
Dit is het druip-naar-beneden effect, waarbij sommige mensen in de financiële voedselketen rijk worden, waarbij de restanten naar beneden druppelen waardoor de mensen daaronder ook een paar kruimels krijgen. Die rijke mensen hebben ervoor gezorgd dat de onroerend goed prijzen in Manhattan, Londen en Hong Kong tot ongekende hoogte zijn opgedreven, net zoals dit is gebeurd met kunst. En die zelfde rijke mensen komen samen in Davos en feliciteren elkaar met hun “succes”.
Het verspillen van hulpmiddelen is een net zo belangrijke factor in het verzwakken van de wereldeconomie. Na de financiële crisis van 2008 hebben de Amerikaanse overheid en de Federal Reserve biljoenen Dollars uitgegeven om de mensen te “redden” die de crisis hebben veroorzaakt. In plaats van te worden geconfronteerd met een faillissement en gevangenisstraf, zijn deze mensen rijker dan ooit geworden. Voorspelbaar uiteraard dat ze hun middelen hebben gebruikt om het systeem nog verder te manipuleren.
Toen Peking na de crisis van 2008 een geweldige investeringscampagne begon wist de heersende elite niet hoe ze China moesten prijzen voor het redden van de wereldeconomie. China heeft haar schuld vergroot met meer dan 20 biljoen dollar om de constructie van fabrieken en huizen te kunnen financieren. Echter, investeren betekent niet automatisch altijd durende vraag in de toekomst.
Het proces van het bouwen van fabrieken schept vraag. Maar, wanneer dit klaar is, moeten deze fabrieken hun goederen aan iemand verkopen. Wat China deed, was het bouwen van nog meer fabrieken om deze fabriek aan het werk te houden. Dit Ponzi plan kon natuurlijk niet lang duren. Wij staan pas aan het begin van de rampzalige gevolgen daarvan.
De over investeringen van China hebben de grondstofprijzen op gedreven. Dit heeft weer geleid tot een ander Ponzi plan. Toen centrale banken de rente naar nul procent brachten, ging de vraag naar meer krediet niet omhoog zoals verwacht en gehoopt. Dit weer omdat de bedrijven geen groeiende vraag van consumenten registreerden en dit kwam weer omdat deze steeds meer van hun koopkracht moesten inleveren.
De opleving van de grondstofprijzen rechtvaardigde de vraag naar meer krediet op dat moment. Er werden biljoenen dollars in de energiesector gepompt en nog eens biljoenen dollars in de grondstoffen industrie. Bedrijven in de opkomende markten die werden omhoog gestuwd door de stijgende grondstof prijzen leenden 9 biljoen dollar.
Deze enorme schuldenberg drijft op een grondstoffen Ponzi systeem dat weer drijft op het Chinese Ponzi investeringssysteem. Het uit elkaar barsten van deze Ponzi systemen is net begonnen. De invloed hiervan op het wereldwijde financiële systeem kan groter worden dan de financiële crisis van 2008.
Naast het uit elkaar spatten van de grondstoffen zeepbel is er nog de zeepbel van de Chinese overcapaciteit. En hoewel de Chinese investeringen minder snel groeien dan voorheen, wordt er nog steeds veel te veel geproduceerd in China. Ongeveer voor een biljoen dollar per jaar en het probleem wordt steeds groter.
Alle tekenen wijzen erop dat China van plan is om die overcapaciteit te exporteren en waarom zouden ze dat ook niet doen? China heeft veel te veel geïnvesteerd om de wereldeconomie te redden en het kan niet in haar eentje de prijs betalen voor die fout.
Deze Chinese strategie zal tot een de industrialisatie leiden van het grootste deel van de wereld, en dan in het bijzonder in de opkomende markten. Weinig investeringen zullen dan weer leiden tot lage inkomens uit arbeid en slechte vooruitzichten op werk. De faillissementen die volgen zullen het wereldwijde kredietsysteem verder verzwakken.
De wereldwijde economie kijkt tegen jaren van stagnatie, deflatie en financiële crises aan. De huidige economische managers zullen terug vallen op zelfde trucs door het oppompen van de financiële markten met extra geld, maar dit zal niet helpen. Ondertussen zal overal de politieke instabiliteit toenemen en zich over de hele wereld verspreiden. Het zal een lange tijd duren voordat de juiste leiders naar voren zullen komen.
In eerste instantie zullen de populisten winnen, maar helaas hun politiek bestaat uit protectionisme en hierdoor zal de wereldhandel nog verder terug lopen. Dat zal dan weer leiden tot nog meer onlusten en oproer. Bovendien kan protectionisme plotseling een inflatie veroorzaken die snel zal veranderen in een hyper inflatie. Dit zal dan zeker leiden tot gewelddadige revoluties.
De wereld staat aan de rand van een lange periode van stagnatie en onstabiliteit. Onze heersende elite geeft de schuld aan mensen die spoken zien. Hun strategie is om de mensen zand in de ogen te strooien.
Jammer voor hen, maar de wereld vat zo onderhand vlam en dat vuur zal uiteindelijk ook de chalets in Davos bereiken.
Discussieer verder over dit onderwerp op ons forum!
