Wanneer je her en der leest dat er in dit land rond 2030 iets van 7 miljoen chronisch zieke mensen zal hebben, dan is er iets goed mis in ons land.
Niet dat we nu geen chronisch zieken hebben, want zelfs in 2011 lag dat aantal al op 5,3 miljoen inwoners.
In 2011 één op de drie chronisch ziek en in 2030 vier op iedere tien inwoners, dat is iets minder dan de helft.
Dit zijn cijfers afkomstig uit een ANP persbericht op 24 juni 2014, dus we nemen dan maar aan dat die cijfers kloppen.
Dat is de ene kant van de zaak en aan de andere kant hebben we de zorgkosten die de pan uitrijzen. Dit zou dan te verklaren zijn aan het geweldig hoge aantal chronisch zieke mensen, over een paar jaar de helft van de bevolking.
Hieruit volgt dan weer dat door al die extra zorg men er klaarblijkelijk niet in slaagt om mensen te genezen, want we praten over chronisch zieke mensen.
Een leek zal dan onmiddellijk de vraag stellen hoe dat in hemelsnaam mogelijk is? Zijn de dokters tegenwoordig dan zoveel minder dan die van vroeger?
Hadden wij zeg, in het begin van de jaren vijftig een bevolking met iets van een derde aan chronisch zieke mensen? Nee, die hadden we niet en wat we ook niet hadden was een geprivatiseerde gezondheidszorg.
De gezondheidszorg is nu een industrietak geworden met aandeelhouders die ieder jaar winst verwachten. En als je als onderneming winst wil maken, dan zal je omzet moeten scoren.
Wanneer je omzet wilt scoren in de gezondheidszorg heb je mensen nodig die ziek zijn, anders valt er niets te behandelen en dus ook niets te verdienen. Waarbij je je dus in alle gemoedsrust kunt afvragen of mensen in ieder geval voor een deel niet bewust ziek worden gehouden omdat anders de omzet eronder zou leiden.
Een dergelijke stelling zal moeilijk hard te maken zijn, maar is wel inherent aan de marktwerking. Tegenwoordig heeft ook een arts in een ziekenhuis er financieel belang bij dat er genoeg patiënten blijven komen omdat anders het ziekenhuis of de afdeling waar hij werkt misschien wel gesloten wordt, omdat het niet rendabel is.
Voordat de gehele gezondheidszorg werd geprivatiseerd hadden we het ziekenfonds, waarbij iedereen een premie betaalde, afhankelijk van inkomen, en waarbij het voor ziekenhuizen en andere gezondheidsinstellingen totaal niet uitmaakte hoeveel omzet er werd gedraaid.
Men hield zich bezig met de kerntaak en dat was, waar mogelijk, het zo snel mogelijk genezen van mensen.
De partij die verantwoordelijk is voor dit alles is de VVD. Zij vonden het tien jaar geleden niet eerlijk dat mensen met een hoog inkomen meer ziekenfondspremie betaalden dan de lagere inkomens.
Nu betaalt iedereen dezelfde premie, ongeacht inkomen, maar zijn de lager betaalde mensen toch volledig de dupe geworden.
En dat komt door het eigen risico. Iemand die een ton per jaar verdient, lacht om die 350 Euro, maar iemand met een uitkering kan het veelal niet betalen. En dus gaan ze als het even kan niet meer naar een dokter met alle kwalijke gevolgen van dien.
Nu wil diezelfde VVD het eigen risico verhogen naar 500 Euro. Je zou het anders kunnen stellen en dat is iemand die ziek is of wordt, wordt gestraft met een boete.
Te veel overheidsbemoeienis is nooit goed, maar op deze manier omgaan met de gezondheid van de bevolking is ook niet goed.
Het is dan ook niet voor niets dat veel mensen heimwee hebben naar de tijd dat er een ziekenfonds was.
Discussieer verder over dit onderwerp op ons forum!
