Vandaag waren de Europese aandelenbeurzen in een jubelstemming. Niet alleen scheen buiten de zon, maar ook op het Damrak en andere Europese steden.
Niet omdat er nu ineens geweldige economische resultaten werden geboekt her en der, maar eigenlijk louter en alleen gebaseerd op de beste Chinese exportcijfers sinds een lange tijd.
Het IMF waarschuwde wel voor de problemen in de opkomende markten en een eventuele Brexit als de Britten tenminste voor stemmen in juni, maar dat alles mocht de pret niet drukken.
De werkelijkheid is echter wel iets anders dan rozengeur en maneschijn in China.
We hebben vorig jaar een bloedbad op de beurzen kunnen meemaken toen China plotseling haar valuta de Yuan devalueerde ten opzichte van de Amerikaanse Dollar.
Het waren in feite de eerste schoten voor de boeg in wat nu een echte handelsoorlog dreigt te gaan worden.
We hebben nu de situatie bijvoorbeeld dat China de wereldmarkt overspoeld met staal, simpelweg omdat het land een veel kleinere behoefte heeft en de productie onverminderd hoog bleef.
Dit heeft al tot gevolg gehad dat Amerika plotseling hoge importtarieven gaat rekenen voor staal uit China, iets wat het niet doet, of veel minder, uit andere landen.
De maand februari gaf rampzalige cijfers te zien voor de Chinese export, maar opeens zien we in de maand maart een geweldige verbetering ten opzichte van de maand daarvoor. Een stijging in Yuan van maar liefst ruim 18 procent.
Echter, dit alles schijnt heel weinig te maken hebben met het feit dat de Chinezen nu opeens veel meer hebben verkocht en dat daardoor hun export geweldig is toegenomen, maar alles vanwege het feit dat ze wat geniepige trucjes hebben uitgehaald.
Na de wereldwijde commotie die ze hebben veroorzaakt door hun devaluatie van de Yuan ten opzichte van Dollar, kijken ze nu wel uit daarmee. Wat je dan ook ziet is dat de verhouding tussen Yuan en Dollar aardig stabiel blijft, maar wat ze wel hebben gedaan in de achtergrond is het devalueren van de Yuan ten opzichte van een aantal andere valuta.
Klaarblijkelijk is de wereld enigszins blind voor wat de Chinezen doen, maar de Amerikaanse Minister van Financiën, Jack Lew, heeft ze door.
Hij reageerde dan ook bijzonder ferm voor een Minister door te zeggen dat “interventies in de valutamarkten om hierdoor een voordeel te behalen niet acceptabel zijn”.
Klaarblijkelijk vinden de Chinezen het prima om hun valuta te devalueren zonder dat iemand het eigenlijk opmerkt tegenover andere valuta dan de Dollar.
Jack Lew wees er verder op dat er gedurende de afgelopen G-20 top in Shanghai was overeengekomen dat landen onderling niet dit soort tactieken zouden toepassen om op deze manier een voordeel te creëren .
Niet alleen vallen er steeds meer schoten in de toenemende handelsoorlog tussen Amerika en China, het zijn natuurlijk ook wanhoopspogingen van de laatste om de werkelijke toestand te markeren.
China wordt ook wel eens het Ponzi land genoemd, naar de gelijknamige Ponzifraude:
Ponzifraude is een methode om mensen op te lichten door een belegging aan te bieden waarbij de uitbetaalde gelden worden gefinancierd uit de inleg van nieuwe klanten.
De afgelopen jaren is er een niet aflatende stroom van krediet geweest in China. Er wordt gesproken van bedragen rond de 30 biljoen Dollar. Krediet dat is verstrekt niet alleen via de normale banken, maar ook de schimmige wat men noemt schaduwbanken.
Het land ging helemaal uit zijn dak door het bouwen van fabrieken, pakhuizen, havens, kantoorgebouwen, winkelcentra, wegen, vliegvelden, treinstations, hoge snelheidslijnen, stadions, appartementen, monumentale publieke gebouwen en nog veel meer.
China heeft de afgelopen drie jaar bijvoorbeeld meer cement gebruikt dan Amerika in de hele twintigste eeuw heeft gebruikt.
En ze zullen nog veel meer cement nodig hebben om de brokstukken aan elkaar te lijmen als dit geweldige Ponzi schema in elkaar stort.
Discussieer verder over dit onderwerp op ons forum!
