Wat eigenlijk wel een beetje opvallend is, dat er in de media relatief weinig berichten zijn verschenen over de veranderde regels in Europa voor banken in de problemen. Regels die vanaf 1 januari van kracht zijn en die toch wel de nodige consequenties hebben.
Tot aan 1 januari hadden we de situatie dat banken in de problemen werden gered door een zogenaamde bail-out. Overheden komen banken in de problemen te hulp met belastinggeld omdat de gevolgen van het omvallen van een dergelijke bank niet te overzien is.
Vanwege onder meer de niet ongegronde angst dat de banken in Zuid Europa wel eens verder in de moeilijkheden konden komen, werd er onder druk van landen als Duitsland en Nederland de zogenaamde bail-in opgezet. Dit zou dan de belastingbetalers in die landen moeten beschermen tegen omvallende banken in het algemeen en in Zuid Europa in het bijzonder.
Maar, wie zijn dan de klos bij een bail-in?
Dat zijn in de eerste plaats de aandeelhouders van de bank, in de tweede plaats de mensen die bankobligaties bezitten en in de derde plaats mensen met een bankrekening waarop meer dan 100.000 Euro staat.
Dit model komt niet zomaar uit de lucht vallen, maar is getest op de banken in Cyprus toen deze in 2013 in de problemen kwamen.
Grote vraag is natuurlijk wie er nu in hemelsnaam een bankobligatie gaat kopen, wanneer je deze kunt inleveren als deze bank in de problemen mocht komen. Of je moet er heilig van overtuigd zijn dat de bank waarin jij hebt geïnvesteerd nooit in de problemen zal komen. Dat noemen ze ook wel het toppunt van optimisme.
Hetgeen voorheen gold, telt nu nog steeds en dat is dat de eerste 100.000 Euro bij een bank wordt gegarandeerd door de overheid. Voor bedragen daarboven ben je aan de Goden overgeleverd, want dit deel kan gebruikt worden voor een bail-in indien nodig.
Maar, wanneer een grote bank echt in de problemen zou komen, dan is ook die eerste 100.000 Euro niet veilig. Dit omdat onze overheid simpelweg niet de middelen heeft om al die slachtoffers volledig te compenseren.
Kortom, ook met een garantieregeling van de overheid en de nieuwe regels voor de bail-in, bestaat er nog wel degelijk de mogelijkheid dat je een flink deel van je spaargeld kwijt raakt, ook al is het bedrag lager dan het maximumbedrag dat wordt gegarandeerd.
Naarmate de economie minder gaat draaien wordt ook het risico op het niet terug betalen van leningen steeds groter. Dit is iets waardoor banken zelf uiteraard in de problemen kunnen komen. Waar je ook kijkt tegenwoordig, er wordt steeds meer gesproken over wat men in vaktermen noemt NPL (Non Performing Loan).
Als schattingen voor de Eurozone worden er bedragen genoemd van ergens tussen de 1.000 en 5.000 miljard Euro.
Wanneer we bijvoorbeeld kijken naar een land als Italië, waar naar schatting ongeveer 20 procent van alle leningen in de categorie NPL vallen, dan praten we al snel over bedragen van 200 miljard aan NPL leningen.
Wat ook helemaal niemand weet, hoe dingen werkelijk zullen gaan in de praktijk. Stel, een grote Italiaanse bank dreigt onderuit te gaan en er is bij lange na niet genoeg geld beschikbaar via de bail-in route.
Wat gebeurt er dan? Gaat men dan toch alsnog die bank onderuit gaan, of is zo’n bank “too big to fail” en zal de belastingbetaler in Europa er toch uiteindelijk voor opdraaien.
Als er één ding is wat we kunnen leren uit de recente geschiedenis, dan is dat wel het feit dat de bankiers er op de een of andere manier altijd ongeschonden uitkomen.
Discussieer verder over dit onderwerp op ons forum!
